Gedurende ruim een half jaar heeft de auteur zijn
ervaringen met een langdurige chemokuur op schrift gesteld.
Er rust een taboe op. Men weet er weinig van af, praat er
liever niet over. Het onderwerp is beladen. Het betekent dat er sprake is van kanker. Geen fijn onderwerp, zeker
niet als het persoonlijk wordt. Als het over mensen van vlees en bloed
gaat die tegen deze ziekte vechten. Iedereen heeft wel iemand in de
familie die door kanker getroffen wordt.
De schrijver vond in het schrijven over zijn eigen
ervaringen een manier om ermee om te gaan. Geen droge rapportage, maar
praktische informatie, doorspekt met humor en relativering. Het is een puur
persoonlijk relaas, met veel herkenbare observaties en gevoelens, die het zware
onderwerp lucht geven. Het geeft een inkijk in het leven op een ziekenkamer.
Een verslag van hoop en wanhoop, van ellende en opluchting, van het gevecht
tegen de kanker die onverwacht en overal toeslaat. Het wapen van de lach -ondanks alles-
vermag heel veel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten