N.B. Het boek is meer dan de blogs op internet. Ik heb over de
periode na de chemokuur (okt. '09) nog enige verhalen toegevoegd
over de nasleep, tot febr. 2010 !
Mijn weblog is van internet verwijderd!!
Het begin:
Greetje brengt me
keurig met de Mercedes. Zuster C.- blond en
zwanger- sommeert
mij om eerst een longenfoto en een hartfilmpje
te laten maken.
Duurt weer enkele uren. Daarna mag het eerste
slangetje pas in
het infuus in mijn linker onderarm worden
gestoken. Greetje
naar huis. Ik te bed met de infuusstandaard
naast me, in
afwachting van de dingen die komen gaan. Klaar voor
vele uren in
ledigheid, tot zaterdagavond, een halve dag langer
dan gepland.
Zo, nu ga ik het
pompje aanzetten, het infuus gaat werken. Als de
arm dik wordt
moet je bellen, zegt zuster X. De vloeistoftoevoer
voert dra de druk
in mijn onderarm op, de armbegint zelfs pijn te
doen. Ik dacht
met de ogen half toe : zal er wel bij horen, niet
zo kinderachtig
doen, all in the game. Tot ik een nadere studie
maak van mijn
onderarm. Die begint in dikte mijn bovenarm te
overtreffen. Tjonge, gaat dat wel goed? …
… Weer thuis ben
ik toch wat misselijk, neem een pilletje, mijn buik
loopt eindelijk
leeg. Ik haal bevroren vis uit de vriezer en mijn
vingers doen een
beetje pijn van de kou. Het hoort erbij, is wel
te harden. De
Japanse scharretjes smaken lekker. Maar minder
lekker dan de
zoute haring die Kris en Tamara in het ziekenhuis
voor me hadden
meegebracht. Zo’n chemokuur blijft een aanslag op
je lichaam, je
geduld, je vrolijke kijk op de wereld. Het heet
investeren in je
gezondheid. Deze tweede keer ben ik er beter in
geslaagd de
eindeloze uren aangenamer en vooral sneller te laten
voorbijgaan. Maar
de volgende sessie is goddank pas over veertien
dagen, zo is het wel weer. …
…Ze zijn er in
alle soorten en maten. Zusters. Het uniform is
uniform, de rest
bij het verschijnsel zuster wijkt af. Maar goed
ook. Zorgt voor
afwisseling op de ziekenkamer. Die blinkt toch al
niet uit door
oneindige variatie. Bij het uitzoeken van het
uitzicht, wordt
geen landschapsarchitect ingeschakeld, het
interieur is een
design van een boekhouder met smetvrees. Kraak
noch smaak, in
weerwil van de pogingen tot het creëren van een
zekere knusheid.
Maar we hadden het over zusters.
Eenjuistezuster
is een nedergedaalde engel. Omgord met wapenen als
frisse lach,
eindeloos geduld, goedgemutstheid, tact, discretie,
ervaring,
mensenkennis, sociale vaardigheid, geen 9 tot 5
mentaliteit,
flexibiliteit, in bezit zijnde van een BIG-
aantekening,
rijbewijs niet noodzakelijk en niet vies van fluim,
kots, feces,
bloed, etensresten op het laken, lichaamsvochten die
je liever niet
tegenkomt.
Foutezusters
bestaan ook. Ze vormen een te verwaarlozen
minderheid.
Ontsnappen steeds aan de stofkam der inspecteurs.
Voelen zich niet
aangesproken bij de conclusies uit de
patiëntenevaluaties.
Het zijn geen serial killers. Zover ga ik
niet. Ze falen
vooral op het punt van bejegening. Hun air, hun
engelengedrag is
van een doodse kilheid, verpakt in een vrolijke
welwillendheid.
Laat je niet misleiden. Ze doen hun werk, maar ze
leveren
standaardkwaliteit. Geen onsje meer. Geen oor voor ons
gekreun, geen
hart voor het stille verdriet. Van die zusters. Wees
hen nabij en
oordeel mild.
Doe mij maar een
zustertje met een blond koppie, ietwat onhandig,
puur, onzeker,
leuke lach, net afgestudeerd, die ruikt naar een
veldboeket. Met
lichtblauwe ogen en donshaartjes op haar ranke
De mannen op mijn
ziekenkamer zijn kaal. Omdat ik geen tatoeages
kan ontdekken,
vraag ik belangstellend of hun gladde schedel
geheel toevallig
met chemotherapie te maken heeft. In de roos. De
infuusstandaard
naast hen verklaart alles. Ze dragen petjes. Ook
in bed. Een kale
kop vinden ze niet stoer. Hun kuur is voor
dezelfde kwaal:
teelbalkanker. Klinkt niet sexy, mooier kunnen we
het niet maken.
De prijs voor een korte kuur is kaalheid. Die van
mij duurt lang en
spaart mijn overigens ook niet al te uitbundige
haardos. Ik hoef
alleen een pet op voor de zon. Een pet met
ingebouwde
zonnebril- maar dit terzijde. Als je me de volgende
keer buiten ziet
zitten, met 1 pijp in het hoofd, kijk dan niet
gek op als ik
witte ziekenhuishandschoentjes draag. Geen gezicht.
Moet tegen de
kou. Mijn vingertoppen tintelen en doen pijn van de
Kou. ….
...Observaties. Ik zie buiten op het rookbankje zittend een jongeman komen
aanlopen met een roze pantalon, wit open hemd, zonnebril op een
brilcream hoofd. De ziekenhuisingang is geen catwalk!
Naast mij zit een stel, een saffie te roken. Type volkswijk en
zonnebank.
De man heeft zeer donkere tatoeages en sluik lang geblondeerd
haar. Hij heeft een oorring, hij klaagt dat als hij geopereerd
wordt alles fout zal gaan, zeker weten.
Zijn jongere vriendin naast hem rookt een buitengewoon smerig
ruikend sjekkie, ze heeft lang, ongewassen haar, een
uitdrukkingsloos gezicht, haar laarzen steunen dunnejunkbeentjes.
De tatoeages op haar armen zijn van een treurig makende
goedkoopheid en snelheid, met een naam en ‘ mama’ in een hanenpoot
handschrift, ze mist ook nog 2 voortanden om het plaatje compleet
te maken.
Verderop staat omringd door een schare familieleden een
hoogzwangere Turkse vrouw met een veel te strak truitje dat het
a.s. Turkje en haar vetkwabben extreem uitvergroot. Ze vouwt een
net gekregen wit babytruitje over haar zwangere buik, ze lijkt te
denken: ik ben er helemaal klaar voor. Ik denk: er bestaat toch
allochtone positiekleding
